,,Przykazania nocy"

Przychodził do mnie Anioł o świcie,

po cichu siadał na łóżku,

szepcząc miło spokojnie.

Nie mówił głośno, zbyt bogobojnie

nie krzyczał wypominając,

co strasznie złe nastało.

Patrzył mi w duszę czytając cicho

skryte pragnienia, co z nich

do dzisiaj przetrwało.

Dłonią odganiał myśli zbyt ciemne,

wkładając jasne, dla mnie,

zbyt dobre, jakby na wojnie.

Nic nie zaprzeczał kiwając głową,

nie perswadował czyniąc nadzieję,

wiedział to mało.

W śnie podawał życia karteczki,

spisane teraz kruche malutkie

białe calutkie.

Inne za to całe maczkiem zapisane

przeglądał długo, raz w smutku,

raz zachwycie.

Czasem uśmiechał się do mnie,

lub łzę nagle wycierał stroskany

ogromnie, tak bywało.

Spoglądał zamyślony za okno

układając niezdarnie kartki

w książki, długa droga.

Później, nagle jakby w myśl trafił

składał je całkiem inaczej, po

swojemu widząc ład.

Czasami siadał nie patrząc na mnie

zupełnie milcząc, jakby szukał

przemyśleń od Boga.

Pomyślałem przyjacielu ta noc,

i dni następne, nie wystarczy

na to nawet sto lat.

Przychodzisz do mnie tylko na chwilę,

nie patrzysz czy w domu moim

szczęście czy trwoga.

Sam zapisywałem swój czas, a los

kartki wydzierał, gdzie bywałeś,

Ty, mój z Nieba brat.

Marek Czak 17.02.2020.