,,Pociąg"

Są słabe ręce i serca jak dzwony

natury przestroga przeżytych dni.

I myśli przepiękne lic zeszpeconych

przewrotna kara spojrzenia drwin.

Długie całusy bez uniesienia,

gorzkie piołunem odczucia kpin.

Uśmiechy perliste szczęśliwe chwile,

zupełnie puste szydera lśni.

Biały i czarny czas płynie pomału

parami łabędzi osobny ślad.

W prezencie coś daje, i zrazu zabiera

chybiony obłudnie dar.

Nie ważne czy czary pusta połowa,

czy pełny gar, jednaki bar.

Tam losy na gilzy są sprzedawane,

a życie to szmira, nabity gnat!

Jakby wyskoczyć z tego pociągu,

co wiezie wszystko w odległą dal.

Pozbierać tylko z dobrą przykrywką

udane dzieła szans.

Jadą wagony Mórz, za Morzami

pluskają tory przybojów fal.

Nie straszne miejsca, lata , zdarzenia,

nikt już nie zliczy dzisiaj tych tras.

Nic nie poradzę umrę tu teraz

Powiedział Palacz w lokomotywie.

Maszyny stać! Zaczerpnął wiadrem

wody i chlusnął, a ogień zgasł.

Marek Czak 10.01.2020.